Z definicji improwizacji

Kilka „słownikowych” ujęć tematu. Definicje pochodzą z Wikipedii, Słownika Kopalińskiego, Słownika Języka Polskiego etc. admin
improwizacja rzecz, akcja, czynność dokonana na poczekaniu, bez przygotowania; mowa, utwór muz. a. lit., przekład powstały bez przygotowania; wykonanie czegoś na poczekaniu, od ręki, na gorąco, ex promptu, ex tempore; por. ad aperturam libri. Etym. – fr. improvisation 'jw.’ z łac. improvisus’nieprzewidziany; nieoczekiwany’; im- zob. in- 1; provisus p.p. od providere, zob. prowizja.
Improwizacja – spontaniczne tworzenie bez przygotowania. W muzyce to sposób grania polegający na układaniu przez instrumentalistę lub wokalistę swojej partii podczas grania (np. na koncercie), przez co proces tworzenia utworu zbiega się w czasie z jego wykonaniem. Może polegać również na modyfikacjach wykonywanego tematu. Początków improwizacji w muzyce należy szukać w muzyce ludowej, także w tradycyjnej muzyce Dalekiego Wschodu. W muzyce poważnej występowała w baroku jako basso continuo, w klasycyzmie podczas wykonywania kadencji w koncertach i muzyce romantycznej jako improwizacje solistów. W muzyce rozrywkowej improwizacja jest charakterystyczna dla jazzu, w mniejszym stopniu dla bluesa i rocka. Pomimo że improwizacja jest postrzegana jako coś bardzo spontanicznego, podstawą dobrej improwizacji jest rzetelne przygotowanie. Improwizacja najczęściej oparta jest o następujące elementy: admin

IMPROWIZACJA – działalność artystyczna, w której akt twórczy jest tożsamy z wykonaniem powstającego jednocześnie utworu (literackiego, muzycznego, teatralnego, malarskiego), uzyskując tym samym charakter jednorazowy i całkowicie indywidualny. W muzyce wyróżnia się trzy odmiany improwizacji:
1) gdy na podstawie podanego materiału dźwiękowego (melodii, tematu) twórca komponuje na poczekaniu określony gatunek (fugę, wariację, fantazję), względnie dodaje do utworu tylko pewne jego elementy (głosy, basso continuo);
2) gdy do wykończonego dzieła wprowadza własną część improwizacyjną (kadencja w koncercie instrumentalnym);
3) gdy tworzy zupełnie nowy utwór. Praktyki improwizacyjne były znane zarówno ludom o prymitywnej, jak też bardzo wyrafinowanej kulturze muzycznej (Chiny, Indie, Japonia); z praktyk muzycznych Wschodu sztuka i. została przejęta przez chrześcijaństwo i od XIII w. stała się sztuką kodyfikowaną i opisywaną w osobnych traktatach. W epokach baroku i klasycyzmu do obowiązków kompozytorskich należało opanowanie sztuki improwizatorskiej (J.P. Sweelinck, G. Frescobaldi, D. Buxtehude, G.F. Händel, J.S. Bach, W.A. Mozart, L. v. Beethoven). Romantyzm do dawnej praktyki improwizacyjnej dodaje charakterystyczną dla siebie filozofię artysty i czynnika metafizycznego (F. Chopin, F. Liszt, J. Brahms, C. Franck); znakomitym współczesnym improwizatorem był O. Messiaen.  Improwizacja odgrywa ważną rolę w jazzie.

Słowo improwizacja pochodzi od angielskiego słowa improve – ulepszać. To taka działalność, której akt twórczy ma miejsce z jednoczesnym wykonaniem utworu. W praktyce, improwizacja polega na przekształcaniu tematu utworu w oparciu o jego konstrukcję formalną i szkielet harmoniczny.
Sama idea improwizacji nie jest w historii muzyki niczym nowym. Improwizują w swojej muzyce ludy pierwotne, improwizowali wielcy muzycy klasyczni.
Niemniej, dopiero muzycy jazzowi nadali improwizacji obecne znaczenie, znaczenie w którym partie wyimprowizowane nadają tożsamość twórcom, określają ich przynależność do określonej stylistyki muzycznej.
Brak jest jednoznacznej definicji improwizacji jazzowej. Wszystkie próby zdefiniowania improwizacji łatwo jest zdyskredytować przykładami z rozległej dziedziny muzyki jazzowej, która niezbyt poddaje się definicjom.
Z uwagi na rozległość zagadnienia, ciągły rozwój muzyki i technologii muzycznych oraz zmieniające się poglądy, lepiej takiej definicji nie formułować.
Przyjmijmy, że improwizacja jazzowa jest tym, co większości ludziom, wychowanym na muzycznej tradycji jazzowej, kojarzy się z improwizacją jazzową.
Takie rozwiązanie nie zaliczy do jazzu partii instrumentalnych wyimprowizowanych przez największych muzyków jazzowych wykonywanych przez nieudolnie swingującą orkiestrę symfoniczną, a jednocześnie uzna za improwizację muzykę sprawnie zaprogramowanych urządzeń z udziałem lub nawet bez udziału muzyka jazzowego(!).
Muzyka jazzowa i improwizacja tworzona była w większości przez muzycznych dyletantów, dla których terminologia muzyczna była zupełnie obca lub niepotrzebna. Stąd też w muzyce jazzowej znajdziemy wiele uproszczeń czy wręcz nieprawidłowości wedle tradycyjnej, europejskiej muzykologii. Do najbardziej ewidentnych przykładów należy niemal zupełna rezygnacja z zasad enharmonii.